Αξίζει να αφιερώσεις τρία λεπτά για να απολαύσεις παλιά λεωφορεία, ηλεκτρικό σιδηρόδρομο, φέρυ μπωτ και μια πατρίδα με αυτοσεβασμό στα πρόσωπα του λαού της.
Τι να πει κανείς και πώς να περιγράψει εικόνες από μια Ελλάδα που έχει περάσει χωρίς επιστροφή… Τα σημάδια της, ευτυχώς, δεν έχουν μείνει ζωντανά μόνο σε ακαθόριστες γωνιές του μυαλού αλλά και στα είδωλα που διασώθηκαν χάρη σε τουριστικά φιλμ και φωτογραφίες, υλικό το οποίο θυμίζει διακοπές προηγούμενων εποχών.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πίσω μας πήγαν οι εικόνες που βρήκαμε σε ένα φίλμ που δείχνει την Αθήνα και την Αίγινα στο σωτήριο έτος 1968. Ήταν η ίδια χρονιά οπότε ο Σταύρος Ξαρχάκος συνέθεσε την ονειρική μουσική του για την ταινία «Κορίτσια στον ήλιο». Με αυτή τη μελωδία ντύσαμε τα πλάνα που σώζονται.
Από κει και πέρα μιλά το συναίσθημα για κάθε σκηνή ξεχωριστά. Η Αίγινα εκείνης της εποχής δεν διαφέρει και πολύ με το νησί που κύλισαν τα παιδικά μας χρόνια με ποδήλατα δίπλα στα καΐκια, παγωτό από το Αιάκειο, μπάλα στο γήπεδο κοντά στην Παναγίτσα και ο φόβος του χωροφύλακα με την χακί στολή,«αν δεν είσαι καλό παιδί».
Η Αθήνα που αγαπήσαμε
Ίδια δεν είναι ούτε η Αθήνα. Τότε η Ομόνοια ήταν η καρδιά μιας υγιούς χώρας που συνδύαζε την ανάπτυξη με την αυτάρκεια κι όχι με θολές εκτιμήσεις τραπεζικών παραγόντων που ζουν σε μικρόκοσμους αριθμών. Οι ξύλινοι συρμοί και οι συρμοί έκτης παραλαβής των ΕΗΣ έδιναν ένα ξεχωριστό στυλ στις συγκοινωνίες της πρωτεύουσας συγκριτικά με τα σημερινά ρυπαρά, βρώμικα και συλημένα από τα γκράφιτυ ανθρωποειδών, τραίνα των πρώην ΗΣΑΠ.
Τα καρέ από το Μοναστηράκι στο Σύνταγμα δείχνουν εργάτες να σέβονται τα αρχαία παραπλεύρως της γραμμής, σε αντίθεση με ορισμένους σήμερα που τα έχουν αφημένα στην κακή τύχη τους και στην κουταμάρα όσων βάφουν ακόμα και τις πέτρες.
Οι εικόνες των λεωφορείων είναι επίσης χαρακτηριστικές. Στις αφετηρίες του 6ου κλιμακίου του ΕΚΤΕΛ μπροστά από το Ζάππειο (πριν ακόμα γίνουν θέσεις στάθμευσης για τα «νούμερα» που το παίζουν παράγοντες στο αθηναϊκό κέντρο) διακρίνεται το 6/197 να αναχωρεί για το δρομολόγιο «89 / Αθήναι – Βουλιαγμένη». (σ.σ. με ταμπέλες που θυμίζουν τα γράμματα του «Καράφλα» απο το Μπραχάμι). Αυτό είναι ένα πανέμορφο Scania Vabis που κατασκεύασε ο Κωνσταντίνος Ρεντούμης για το 6ο, ίσως από τα τελευταία της σειράς τους.
 |
| Αυτό είναι το κατοστάρι Volvo που έφτιαξε ο Βεκάκης, φωτογραφημένο το 1983 στην Ακαδημίας. |
Αμέσως μετά φαίνεται μερικώς το θρυλικό 6/233, το «κατοστάρι» Volvo Β75506 που έχτισε ο Κρητικός αμαξοποιός Βεκάκης και έχει διασωθεί σε φωτογραφία Ολλανδού ερευνητή από την τελευταία φάση της κυκλοφορίας του, το 1983. Ένα πανέμορφο λεωφορείο για το οποίο παλαιότερα, καταγράψαμε ενδιαφέρουσες ιστορίες για λογαριασμό του περιοδικού “Car&Truck”.
Μπορεί πλέον να μην ξέρουμε τι απέγινε αυτό το θρυλικό λεωφορείο αλλά σίγουρα, θα μείνει στην ιστορία η φωτογραφία του μαζί με τα πλάνα από αυτό το φίλμ και ο καθώς πρέπει εισπράκτοράς του. Θα μείνει ζωντανή η ανεμελιά του ζευγαριού που κατεβαίνει από το λεωφορείο, χέρι – χέρι για να πάει στην πλαζ.
Γιατί θα ξαναδούμε αυτό το video
Δεν είναι η νοσταλγία που μας κάνει να κοιτάμε και να ξανακοιτάμε αυτό το βίντεο. Είναι οι άνθρωποι. Παρατηρήστε το προσεγμένο και καθαρό ντύσιμό τους, τα πρόσωπά τους, το στήσιμό τους σε έναν αδιάφορο φακό.
Οι περισσότεροι φορούν κοστούμι, ανοικτόχρωμα ρούχα, δείχνουν να σέβονται τους εαυτούς τους και τους γύρω τους. Σέβονται το δημόσιο καλό, γι’ αυτό διατηρούν και τα συγκοινωνιακά μέσα καθαρά προς όφελος της κοινωνίας.
Ο αυτοσεβασμός αυτών των ανθρώπων είναι αυτό που λείπει από τη σημερινή κοινωνία της κρίσης και του άκρατου καταναλωτικού εγωισμού.
