Επιστρέφοντας στις συνήθεις δραστηριότητές τους, οι κάτοικοι της χώρας αρχίζουν ακόμα μία φορά να αναμετριούνται με τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Εχουμε γράψει και ξαναγράψει για τη μία πτυχή της καθημερινότητας αυτής, τις συναλλαγές με το Δημόσιο, το ασφαλές χασομέρι στην επικράτεια της χαρτούρας και της μιζέριας.
Η άλλη προβληματική σχέση με τη ζόρικη καθημερινότητα των κατοίκων των πόλεων, ιδίως των λαϊκών στρωμάτων της πρωτεύουσας και της Θεσσαλονίκης, έχει να κάνει με τις δημόσιες συγκοινωνίες. Τα αστικά λεωφορεία, το τραμ, το μετρό και τον ηλεκτρικό. Οι επιβάτες θα συνεχίσουν να ταλαιπωρούνται σε καθημερινή βάση στους δρόμους της πρωτεύουσας και οι πολίτες θα συνεχίσουν να πληρώνουν ελλειμματικές συγκοινωνίες. Ας δούμε ξεχωριστά τι συμβαίνει σε κάθε περίπτωση:
Αστικά. Ο στόλος είναι πλέον παλιός. Πολλά λεωφορεία κυκλοφορούν με προβλήματα. Τα δρομολόγια, ακόμα και βασικά δρομολόγια κορμού, γίνονται αραιά. Ο χρόνος αναμονής των επιβατών αυξάνεται. Μαζί αυξάνεται και η ταλαιπωρία: οι επιβάτες στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλο σε ασφυκτικά γεμάτα αυτοκίνητα. Σε αυτού του τύπου τις γραμμές, μάλιστα, η εισιτηριοδιαφυγή είναι ο συνήθης τρόπος. Ελάχιστοι πληρώνουν εισιτήριο – κυρίως όσοι έχουν κάρτες ή μετεπιβιβάζονται από το μετρό. Τα συστήματα ελέγχου σε αυτή την κατάσταση αποτυγχάνουν. Ουδείς μπορεί να ελέγξει αν έχουν επικυρωθεί εισιτήρια σε τέτοιες συνθήκες, ουδείς ελεγκτικός μηχανισμός μπορεί να κάνει τη δουλειά του. (Τα προβλήματα αυτά, εντονότερα, παρατηρούνται στη Θεσσαλονίκη, όπου ο ΟΑΣΘ συνεχίζει να λειτουργεί όπως την εποχή που την ευθύνη του είχε ο Στέλιος Παππάς).
Τραμ. Το πιο αργό μέσο της Αθήνας, λίγο πριν επεκταθεί στον Πειραιά, ήδη έχει δεσμεύσει σημαντικούς κεντρικούς δρόμους (μεταξύ άλλων, Αμαλίας και Καλλιρρόης) λόγω καθίζησης. Ουδείς αποφασίζει αν θα επισκευαστεί ή αν πρέπει να γίνει αναπροσαρμογή δρομολογίων – κι ένας αξιοπρεπής σταθμός με στέγαστρο στον Νέο Κόσμο, όπου πλέον αρχίζει η γραμμή.
Μετρό. Το μέσο που βελτίωσε τις αστικές συγκοινωνίες συνεχίζει να έχει προβλήματα. Τα δρομολόγια συνεχίζουν να είναι ακατάστατα – και συνήθως αραιά, συχνά ανά πέντε ή και έξι λεπτά. Πλέον, και εδώ παρατηρείται συνωστισμός. Τα αυτόματα εκδοτήρια εισιτηρίων συνεχίζουν να είναι δύσχρηστα και λίγα, ενώ και τα γκισέ παραμένουν κλειστά στους περισσότερους σταθμούς. Στους κεντρικούς, όπου λειτουργούν, οι επιβάτες συνεχίζουν να περιμένουν σε ουρές πολλή ώρα. Η αλήθεια είναι ότι στο μετρό περιορίστηκαν οι τζαμπατζήδες, αλλά αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά προβλήματα. Εκτός από όσα περιγράφηκαν πιο πάνω, ένα έχει να κάνει με τους συρμούς που παλιώνουν. Ενα άλλο έχει να κάνει με τη συντήρηση των σταθμών και την καθαριότητα. Ακόμα και τα διαφημιστικά πλαίσια είναι μαυρισμένα από την απλυσιά.
Ηλεκτρικός. Οπως και στο μετρό, σε μεγαλύτερο βαθμό. Η πιο απογοητευτική εικόνα: συνωστισμός γύρω από τα εκδοτήρια στον Πειραιά, σε ημέρες και ώρες αιχμής, με ταξιδιώτες από τα νησιά που πηγαίνουν στο αθηναϊκό κέντρο.
Τα προβλήματα που περιγράφω κληρονομήθηκαν όλα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν διορθώθηκε κανένα. Δεν είναι εύκολο να διορθωθούν. Ομως η συνέχιση μιας θλιβερής καθημερινότητας συμβολίζει είτε αδυναμία είτε αδιαφορία. Χωρίς, έστω, την ανακοίνωση ενός χρονοδιαγράμματος με αλλαγές και βελτιώσεις.
Είναι ο χειρότερος συμβολισμός, το χειρότερο μήνυμα για μια κυβέρνηση που επιδιώκει να αλλάξει την καθημερινότητα των συγκοινωνιών.
Η άλλη προβληματική σχέση με τη ζόρικη καθημερινότητα των κατοίκων των πόλεων, ιδίως των λαϊκών στρωμάτων της πρωτεύουσας και της Θεσσαλονίκης, έχει να κάνει με τις δημόσιες συγκοινωνίες. Τα αστικά λεωφορεία, το τραμ, το μετρό και τον ηλεκτρικό. Οι επιβάτες θα συνεχίσουν να ταλαιπωρούνται σε καθημερινή βάση στους δρόμους της πρωτεύουσας και οι πολίτες θα συνεχίσουν να πληρώνουν ελλειμματικές συγκοινωνίες. Ας δούμε ξεχωριστά τι συμβαίνει σε κάθε περίπτωση:
Αστικά. Ο στόλος είναι πλέον παλιός. Πολλά λεωφορεία κυκλοφορούν με προβλήματα. Τα δρομολόγια, ακόμα και βασικά δρομολόγια κορμού, γίνονται αραιά. Ο χρόνος αναμονής των επιβατών αυξάνεται. Μαζί αυξάνεται και η ταλαιπωρία: οι επιβάτες στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλο σε ασφυκτικά γεμάτα αυτοκίνητα. Σε αυτού του τύπου τις γραμμές, μάλιστα, η εισιτηριοδιαφυγή είναι ο συνήθης τρόπος. Ελάχιστοι πληρώνουν εισιτήριο – κυρίως όσοι έχουν κάρτες ή μετεπιβιβάζονται από το μετρό. Τα συστήματα ελέγχου σε αυτή την κατάσταση αποτυγχάνουν. Ουδείς μπορεί να ελέγξει αν έχουν επικυρωθεί εισιτήρια σε τέτοιες συνθήκες, ουδείς ελεγκτικός μηχανισμός μπορεί να κάνει τη δουλειά του. (Τα προβλήματα αυτά, εντονότερα, παρατηρούνται στη Θεσσαλονίκη, όπου ο ΟΑΣΘ συνεχίζει να λειτουργεί όπως την εποχή που την ευθύνη του είχε ο Στέλιος Παππάς).
Τραμ. Το πιο αργό μέσο της Αθήνας, λίγο πριν επεκταθεί στον Πειραιά, ήδη έχει δεσμεύσει σημαντικούς κεντρικούς δρόμους (μεταξύ άλλων, Αμαλίας και Καλλιρρόης) λόγω καθίζησης. Ουδείς αποφασίζει αν θα επισκευαστεί ή αν πρέπει να γίνει αναπροσαρμογή δρομολογίων – κι ένας αξιοπρεπής σταθμός με στέγαστρο στον Νέο Κόσμο, όπου πλέον αρχίζει η γραμμή.
Μετρό. Το μέσο που βελτίωσε τις αστικές συγκοινωνίες συνεχίζει να έχει προβλήματα. Τα δρομολόγια συνεχίζουν να είναι ακατάστατα – και συνήθως αραιά, συχνά ανά πέντε ή και έξι λεπτά. Πλέον, και εδώ παρατηρείται συνωστισμός. Τα αυτόματα εκδοτήρια εισιτηρίων συνεχίζουν να είναι δύσχρηστα και λίγα, ενώ και τα γκισέ παραμένουν κλειστά στους περισσότερους σταθμούς. Στους κεντρικούς, όπου λειτουργούν, οι επιβάτες συνεχίζουν να περιμένουν σε ουρές πολλή ώρα. Η αλήθεια είναι ότι στο μετρό περιορίστηκαν οι τζαμπατζήδες, αλλά αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά προβλήματα. Εκτός από όσα περιγράφηκαν πιο πάνω, ένα έχει να κάνει με τους συρμούς που παλιώνουν. Ενα άλλο έχει να κάνει με τη συντήρηση των σταθμών και την καθαριότητα. Ακόμα και τα διαφημιστικά πλαίσια είναι μαυρισμένα από την απλυσιά.
Ηλεκτρικός. Οπως και στο μετρό, σε μεγαλύτερο βαθμό. Η πιο απογοητευτική εικόνα: συνωστισμός γύρω από τα εκδοτήρια στον Πειραιά, σε ημέρες και ώρες αιχμής, με ταξιδιώτες από τα νησιά που πηγαίνουν στο αθηναϊκό κέντρο.
Τα προβλήματα που περιγράφω κληρονομήθηκαν όλα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν διορθώθηκε κανένα. Δεν είναι εύκολο να διορθωθούν. Ομως η συνέχιση μιας θλιβερής καθημερινότητας συμβολίζει είτε αδυναμία είτε αδιαφορία. Χωρίς, έστω, την ανακοίνωση ενός χρονοδιαγράμματος με αλλαγές και βελτιώσεις.
Είναι ο χειρότερος συμβολισμός, το χειρότερο μήνυμα για μια κυβέρνηση που επιδιώκει να αλλάξει την καθημερινότητα των συγκοινωνιών.
