Η καθυστέρηση στα δρομολόγια θα έπρεπε να ανακοινώνεται. Όμως αυτό δεν γίνεται πάντα.
Είμαι λάτρης του τρένου. Τι λάτρης; Φανατικός, βαμμένος οπαδός!
Το σπίτι που διάλεξα να μείνω βρίσκεται πάνω από τις σιδηροτροχιές, στην Κωνσταντινουπόλεως. Από το μπαλκόνι μου χαζεύω την παστρικιά αυλίτσα μπροστά από το Μουσείο του ΟΣΕ.
Οι φίλοι μου απορούν, πώς αντέχω την κόρνα της απογευματινής αμαξοστοιχίας, στα 110 (μετρημένα) ντεσιμπέλ, κάτω από το σαλόνι μου. Ηχεί σαν μουσική στα αυτιά μου. Ακόμα και η οσμή του καμένου ντίζελ, από τις κακο-συντηρημένες καπνο-παγίδες της Bombardier, μου φέρνει μνήμες - αντί για ανακατωσούρα.
Το λύσαμε; Είμαι λάτρης του τρένου. Είμαι όμως και λίγο γκαντέμης. Και κάθε φορά που επιλέγω να ταξιδέψω με τρένο ελληνικό, το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μου. Ή όχι; Διαβάστε την ιστορία που ακολουθεί, και κρίνετε μόνοι σας.
Την προπερασμένη Κυριακή, είπα να κάνω το ταξίδι από το Πλατύ Ημαθίας μέχρι την Αθήνα. Αγόρασα ηλεκτρονικά το -πάμφθηνο- εισιτήριο και έφτασα στην αποβάθρα στις 23.20 ακριβώς. Γιατί το τρένο δεν περιμένει κανέναν. Σωστά; Λάθος.
Κατά τις δώδεκα παρά τέταρτο και αφού είχαμε σημειώσει ήδη 15΄ καθυστέρησης, χτυπάω την πόρτα του σταθμάρχη: «Έχουμε καθυστέρηση;». «Έχουμε». «Και γιατί δεν την αναγγέλλεται;». «Γιατί δεν ξέρω πόση ώρα θα κάνει να έρθει το τρένο από Θεσσαλονίκη» (…). «Και γιατί δεν ρωτάτε; Ή τουλάχιστον, πείτε στο μεγάφωνο ότι θα φύγουμε σε περίπου μισή ώρα. Ή μία…». «Γιατί τότε θα έρχεται ο καθένας και θα με ρωτάει λεπτομέρειες. Να, όπως κάνεις εσύ, καλή ώρα...».
Με τα πολλά, το τρένο έρχεται. Μετά από 55 λεπτά. Επιβιβαζόμαστε. Και ξεκινάμε. Δέκα λεπτά αργότερα, στην πρώτη στάση, άλλα 44 λεπτά αναμονής. Χωρίς ενημέρωση... Ρωτάω τη γιαγιά που κάθεται δίπλα: «Ταξιδεύετε συχνά; Αργεί πάντα αυτό το δρομολόγιο;». «Τι λες, παιδάκι μου; Εδώ θα κατέβουμε στο Λιανοκλάδι για να μπούμε στο λεωφορείο και θα ξανανέβουμε στο άλλο τρένο στην Τιθορέα!». «Είστε σίγουρη; Γιατί, όταν αγόρασα το εισιτήριο, δεν είδα πουθενά να αναφέρεται διακεκομμένο δρομολόγιο». «Από πού είσαι εσύ, παιδάκι μου;».
Με την κουβέντα μαθαίνω ότι η γραμμή έχει σοβαρή βλάβη, το δρομολόγιο τρένο - ΚΤΕΛ - τρένο έχει καθιερωθεί εδώ και καιρό και το ξέρουν όλοι (ή τουλάχιστον όλοι οι θαμώνες…) εκτός από μένα.
Η μίνι Οδύσσεια λήγει στις 07.10. Δύο ώρες και δέκα λεπτά μετά την προγραμματισμένη ώρα άφιξης. Στο γκισέ με τις πληροφορίες, ζητάω δελτίο παραπόνων και τη διαδικασία για να διεκδικήσω το αντίτιμο του εισιτηρίου μου. Ο υπάλληλος με ενημερώνει κοφτά: «Επιστροφή χρημάτων δεν κάνει η ΤΡΑΙΝΟΣΕ». Λέει ψέματα.
Ο κανονισμός αναφέρει ότι υπάρχει πρόβλεψη επιστροφής μέρους του ποσού για καθυστερήσεις άνω των 60 λεπτών. Προφανώς, δεν το γνωρίζει...
Ούτε εγώ, τη δεδομένη στιγμή: «Ο κανονισμός σας μπορεί να λέει ότι θέλει. Η διεθνής νομοθεσία μεταφορών όμως, λέει άλλα». «Τότε, να ζητήσεις ένα εκατομμύριο για ηθική βλάβη», λέει ειρωνικά. «Δεν φταις εσύ. Φταίνε οι άλλοι, που θα έπρεπε να κάνουν ουρά στο γκισέ σου, ζητώντας το ίδιο πράγμα. Αλλά αντί γι’ αυτό, το καταπίνουν και πάνε σπίτια τους», του απαντάω, χολωμένος.
Μισή ώρα αργότερα, τηλεφωνώ στο γραφείο Τύπου της εταιρείας. Ενημερώνω ότι θέλω να επικοινωνήσω με κάποιον, γιατί θέλω περισσότερες πληροφορίες για ένα ρεπορτάζ σχετικά με την περιπέτειά μου, την οποία τους περιγράφω. «Θα επικοινωνήσει κάποιος μαζί σας, μέσα στην ημέρα», με διαβεβαιώνουν. Έχουν περάσει 15...
Προσπαθώ να είμαι δίκαιος με τους ανθρώπους. Και να υποθέτω ότι, αφετηρία της συμπεριφοράς τους, δεν είναι κατ’ ανάγκη η κακοήθεια, αλλά κάτι πιο περίπλοκο και, εν μέρει, δικαιολογημένο.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, στην περίπτωση του ΟΣΕ, βλέπω δύο πιθανότητες:
Είτε όλοι έχουν παραδώσει τα όπλα, οικτρά απογοητευμένοι από την ολοκληρωτική απαξίωση της εταιρείας, ώστε να μην ανταποκρίνονται ούτε καν στην απειλή της δημόσιας έκθεσης ή της δικαστικής διεκδίκησης...
Ή «κλειδώνουν» στο πρότυπο - καρικατούρα του Έλληνα δημοσίου υπαλλήλου που δεν δίνει δεκάρα για τίποτα επειδή ξέρει ότι έχει εξασφαλισμένη την ατιμωρησία. Και η σιγουράντζα της ατιμωρησίας είναι η καλύτερη εγγύηση διαφθοράς.
Λάτρης του τρένου, είπα στην αρχή. Αλλά το ελληνικό τρένο για μένα τελείωσε. Μέχρι να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του. Αυτή τη στιγμή, μου φαίνεται η μοναδική λύση.
ΠΗΓΗ
