Όποιος και να είναι ο λόγος, κανείς δεν θα πίστευε πως ήταν σατανική σύμπτωση, ή πως ο εργαζόμενος είχε στο μυαλό του κάτι άλλο, αφού θα τελείωνε τη δουλειά του.
Είναι ξεκάθαρο πως το αίσθημα ανασφάλειας σε ότι αφορά την σωματική του ακεραιότητα , κατά την εργασία του, τον οδήγησε σε θολό δρόμο, όπως είναι ξεκάθαρο πως το ίδιο αίσθημα διακατέχει όλους τους οδηγούς της εταιρείας.
Σίγουρα οι περισσότεροι έχουν καθαρό μυαλό και επίγνωση της εγκατάλειψης από τους υπευθύνους, εξ ού και μόλις σχολάσουν η ανακούφιση ζωγραφίζεται στα πρόσωπά τους.
Διετάχθη, λέει, πειθαρχικός έλεγχος. Βαβαί!! Παπαί!!!
Έως εκεί.
Θεωρεί η εταιρεία πως το συμβάν είναι ανάλογο καταγγελίας για εγκατάλειψη στάσης.
Δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω να την απασχολήσει.
Ούτε η εν γένει ψυχολογική κατάσταση του οδηγού, ούτε οι ψυχολογικές πιέσεις που αισθάνεται καθημερινά, ούτε βέβαια εκτός του οφειλόμενου πειθαρχικού ελέγχου, να προχωρήσει στην εκπόνηση ενός συνολικού σχεδίου για το μείζον, όπως εξελίσσεται θέμα, της σωματικής ακεραιότητας των εργαζομένων.
Η εταιρεία λοιπόν, αρνείται να προσφέρει μια ελάχιστη ασφάλεια στον οδηγό με μια απομονωμένη καμπίνα οδήγησης, παρά τις προτάσεις, ακόμα και επισυνάψεις οικονομοτεχνικών μελετών, από πλευράς εργαζομένων.
Είναι δε, τόσο απροκάλυπτη η αδιαφορία της, που ενώ κατά την εγκατάσταση της τηλεματικής, τοποθετήθηκε κουμπί ειδοποίησης υψηλού κινδύνου, αυτή τη στιγμή έχει απομονωθεί και τεθεί εκτός λειτουργίας.
Δεν είναι λοιπόν το χρήμα που λείπει , καθώς στην δεύτερη περίπτωση, πληρώθηκε κάτι που δεν λειτούργησε ποτέ. Είναι η αδιαφορία που περισσεύει.
Σε ότι αφορά τους εκπροσώπους των εργαζομένων, ίσως είναι αναγκαστικές οι επικοινωνιακές καταδίκες που εξαπολύουν, αλλά καλό θα είναι να συνοδεύονται και από πραγματικούς καταδικασμούς των υπευθύνων επ αυτού.
Ας μείνει η καταδίκη για το μεμονωμένο συμβάν, σε αυτούς που είναι κατά το νόμο υπεύθυνοι, ήτοι τους φυσικούς δικαστές, και ας αντιμετωπισθεί επιτέλους το πρόβλημα, έστω αυτή τη φορά.
Δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω να την απασχολήσει.
Ούτε η εν γένει ψυχολογική κατάσταση του οδηγού, ούτε οι ψυχολογικές πιέσεις που αισθάνεται καθημερινά, ούτε βέβαια εκτός του οφειλόμενου πειθαρχικού ελέγχου, να προχωρήσει στην εκπόνηση ενός συνολικού σχεδίου για το μείζον, όπως εξελίσσεται θέμα, της σωματικής ακεραιότητας των εργαζομένων.
Η εταιρεία λοιπόν, αρνείται να προσφέρει μια ελάχιστη ασφάλεια στον οδηγό με μια απομονωμένη καμπίνα οδήγησης, παρά τις προτάσεις, ακόμα και επισυνάψεις οικονομοτεχνικών μελετών, από πλευράς εργαζομένων.
Είναι δε, τόσο απροκάλυπτη η αδιαφορία της, που ενώ κατά την εγκατάσταση της τηλεματικής, τοποθετήθηκε κουμπί ειδοποίησης υψηλού κινδύνου, αυτή τη στιγμή έχει απομονωθεί και τεθεί εκτός λειτουργίας.
Δεν είναι λοιπόν το χρήμα που λείπει , καθώς στην δεύτερη περίπτωση, πληρώθηκε κάτι που δεν λειτούργησε ποτέ. Είναι η αδιαφορία που περισσεύει.
Σε ότι αφορά τους εκπροσώπους των εργαζομένων, ίσως είναι αναγκαστικές οι επικοινωνιακές καταδίκες που εξαπολύουν, αλλά καλό θα είναι να συνοδεύονται και από πραγματικούς καταδικασμούς των υπευθύνων επ αυτού.
Ας μείνει η καταδίκη για το μεμονωμένο συμβάν, σε αυτούς που είναι κατά το νόμο υπεύθυνοι, ήτοι τους φυσικούς δικαστές, και ας αντιμετωπισθεί επιτέλους το πρόβλημα, έστω αυτή τη φορά.
