ΕΘΝΙΚΟΙ ΑΞΟΝΕΣ ΣΚΟΤΩΣΤΡΕΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΥΣΤΕΡΗΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ-ΚΑΘΕ ΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΧΑΡΟΣ-ΜΙΑ ΕΡΕΥΝΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΜΑΚΕΛΕΙΟ
Δρόμοι που χαρακτηρίζονται «σκοτώστρες» υπάρχουν εκατοντάδες σε όλη την Ελλάδα. Δεν περιμένουμε να φτιαχτούν αύριο το πρωί όλοι οι δρόμοι που οδηγούν σε κάθε χωριό. Αλλά κομμάτια Εθνικών οδών, μεγάλοι οδικοί άξονες που εξυπηρετούν λιμάνια ή μεγάλες πόλεις πρέπει να είναι ασφαλείς. Δεν είναι δυνατόν να πρέπει να κάνουμε το σταυρό μας, δυό ευχέλαια και να παίζουμε Λόττο για να φτάσουμε σώοι από την Πάτρα στον Πύργο! Ή από την Τρίπολη στη Σπάρτη. Πολύ καλός ο δρόμος της Τρίπολης, αλλά από εκεί και κάτω δεν μένουν άνθρωποι? Δεν μετακινούνται τρόφιμα και αντικείμενα? Και φυσικά δεν είναι μόνο η Πελοπόννησος. Στη Ήπειρο ο Δρόμος Άρτας – Ιωαννίνων και Πρέβεζας – Ηγουμενίτσας υπάρχουν σε δεκάδες άρθρα απελπισμένων πολιτών που κάνουν έκκληση να μην χαθούν κι άλλοι άνθρωποι άδικα. Το 2014 750 άνθρωποι σκοτώθηκαν στους δρόμους και 900 τραυματίστηκαν σοβαρά. Από αυτούς δεν ξέρουμε πόσοι τελικά κατέληξαν και πόσοι έχουν μόνιμες αναπηρίες γιατί τα θύματα δεν παρακολουθούνται σε βάθος χρόνου.
Στα Τέμπη θυμόμαστε μόνο τα 21 παιδιά που διαμελίστηκαν από τα νοβοπάν ενός φορτηγού τον Απρίλιο του 2003, αλλά τα θύματα είναι πολύ περισσότερα, τόσα που σχεδόν το συνηθίσαμε. Και οι μελέτες των ειδικών τότε έλεγαν ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα γιατί δεν υπάρχει χώρος για να τοποθετηθεί στη μέση του δρόμου μπαριέρα. Τα έργα ξεκίνησαν και περιμένουμε να δούμε πότε θα φτάνουμε από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη με ασφάλεια και ηρεμία, χωρίς να νιώθουμε το δρεπάνι του χάρου στο σβέρκο μας.
Βέβαια και τα έργα στο δρόμο της Πάτρας έχουν ξεκινήσει αλλά να δούμε αν θα ζήσουμε να τα αντικρίσουμε ολοκληρωμένα. Κάποιες εποχές αρχίζουν να δουλεύουν και κάνουν ένα κομμάτι, μετά σταματάνε και μένουν διαγραμμίσεις που οδηγούν στο αντίθετο ρεύμα, κορίνες και κίτρινα φώτα για μήνες παρατημένα δίπλα και δίπλα ένας φαρδύς ημιτελής δρόμος καλυμμένος με χαλίκι που περιμένει. Το 2007, στα εγκαίνια της γέφυρας Ρίου-Αντίρριου προσκάλεσαν τον Mark Webber, οδηγό της Formula 1 να περάσει με το αγωνιστικό του αυτοκίνητο πάνω από τη νέα γέφυρα. Ο οδηγός ήρθε αεροπορικώς στην Αθήνα και μπήκε σε αυτοκίνητο των οργανωτών της εκδήλωσης για να πάει στο Ρίο. Μόλις τελείωσε η εκδήλωση, αυτόπτες μάρτυρες τον άκουσαν να λέει : “Εγώ δεν ξαναγυρίζω από αυτό το δρόμο με αυτοκίνητο. Κάντε ότι θέλετε, βρείτε άλλο μεταφορικό μέσο”. Τελικά επέστρεψε με ελικόπτερο στο αεροδρόμιο και αμφιβάλω αν θα έρθει ποτέ ξανά, έστω και για διακοπές.
Έτσι δεν ήταν και στη Λάρισα πριν από μια δεκαετία? Παρακάμψεις, εργάτες με σημαιάκια, λευκές και κίτρινες διαγραμμίσεις προς όλες τις κατευθύνσεις, ανηφόρες, κατηφόρες και εμείς με τη ψυχή στο στόμα να ψάχνουμε το δρόμο μέσα στη νύχτα, χωρίς κανένα φωτισμό, αποφεύγοντας φορτηγά και άλλους που σαν εμάς έψαχναν να βρουν το δρόμο τους.
Ποιος από εμάς δεν έχει χάσει συγγενή, φίλο ή γνωστό στο δρόμο. Ξέρουμε και κατανοούμε την οικονομική κατάσταση στη χώρα μας αλλά και την ασυνεννοησία που υπήρχε πάντα. Ακόμα και όταν το χρήμα έρεε ανεξέλεγκτα και οι σπατάλες ήταν καθημερινό φαινόμενο, οι δρόμοι ήταν μάλλον τελευταίοι στη λίστα των δημάρχων και υπουργών. Κάθε μέρα σκοτώνονται άνθρωποι άδικα. Αν δεν γίνονταν δεκάδες φρικτά ατυχήματα στο πέταλο του Μαλλιακού, όπως αυτό του Σεπτεμβρίου του 2004 με θύματα 7 παιδιά ούτε και αυτός ο δρόμος θα είχε εκσυγχρονιστεί. Οι σύγχρονοι δρόμοι μελετούνται και σχεδιάζονται όχι μόνο για να είναι ασφαλείς, αλλά και για να συγχωρούν λάθη. Εκτός από πολύ καλή άσφαλτο, αποστράγγιση των νερών και σήμανση , έχουν μπαριέρες, τσιμεντένια στηθαία και χώρο ώστε ακόμα και αν κάποιος χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου του, για οποιοδήποτε λόγο (μηχανικό, υγείας, απροσεξίας) να μην βγει στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας και προκαλέσει μεγαλύτερο ατύχημα.
Χριστίνα Σταθάκη
