Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Η μετακίνηση με τα Μ.Μ.Μ. στην Αθήνα παραμένει περιπέτεια



Πριν από μερικές ημέρες αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τα μέσα μαζικής μεταφοράς διανύοντας μια μεγάλη απόσταση και χρησιμοποιώντας λεωφορεία, Μετρό και Προαστιακό...

Σκέφτηκα ότι ήταν μια καλή ευκαιρία για να διαπιστώσω την καθημερινή κατάσταση της μετακίνησης με τα ΜΜΜ.

Ξεκίνησα πηγαίνοντας στην στάση του λεωφορείου, χωρίς να έχω εισιτήριο.

Σκέφτηκα, δεν πειράζει θα πάρω από τον οδηγό. Το λεωφορείο ήρθε σχετικά γρήγορα ομολογουμένως αλλά η είσοδος δεν έγινε από την μπροστινή πόρτα όπως είχε εξαγγελθεί προ διμήνου.

Μπήκα από την μεσαία πόρτα και πήγα στον οδηγό για να προμηθευτώ εισιτήριο. Μαζί μου κατευθύνθηκε και άλλη μία κυρία.

Ο οδηγός στην ερώτηση μας απάντησε ενοχλημένος πως δεν διαθέτει εισιτήρια και όταν τον ρώτησα για τη σχετική εξαγγελία (πως η είσοδος θα γίνεται πλέον μόνο από την μπροστινή πόρτα και πως ο οδηγός θα διαθέτει εισιτήρια προς πώληση) απλά χαμογέλασε.

Απογοητευμένος ακολούθησα το γνωστό σύστημα και «αγόρασα» εισιτήριο από μία επιβάτη. Ο κλιματισμός λειτουργούσε πολύ καλά, ο κόσμος λίγος , το ταξίδι ευχάριστο. Πήρα ένα δεύτερο λεωφορείο και κατέβηκα στο σταθμό της γραμμής 1 του Μετρό (πρώην ΗΣΑΠ ή Ηλεκτρικός) . Εκεί η αναμονή για το τρένο ήταν 15 λεπτά και υπέθεσα πως ξεκίνησαν οι καλοκαιρινές άδειες..

Όταν ήρθε το τρένο μας περίμενε μία δυσάρεστη έκπληξη.

Όλοι οι συρμοί ήταν καλυμμένοι με γκράφιτι ενώ εσωτερικά παρά τους 37 βαθμούς τα παράθυρα ήταν ανοιχτά. Κάθισα σε μία από τις θέσεις και παρατήρησα προσεκτικά το συρμό. Ενώ ο κλιματισμός ήταν ανοιχτός υπήρχε το παράδοξο φαινόμενο επιβάτες να ανοίγουν τα παράθυρα «γιατί μύριζε το τρένο» μείωνοντας στο ελάχιστο την απόδοση των κλιματιστικών.

Ο συρμός ξεκίνησε και πραγματικά έμεινα έκπληκτος από την αργή, ράθυμη σχεδόν κίνηση από σταθμό σε σταθμό. Τελικά η αποστολή της γραμμής του «ηλεκτρικού» να μετατραπεί σε γρήγορο μετρό, μέχρι σήμερα δεν έχει πραγματοποιηθεί.

Σε κάθε στάση έμπαιναν επαίτες, ενώ κάποιοι από αυτούς φανερά ήταν χρήστες ναρκωτικών, παραπατώντας μέσα στα βαγόνια. Τελικά με μεγάλη καθυστέρηση έφτασα στο σταθμό ΝΕΡΑΤΖΙΟΤΙΣΣΑ για να πάρω τον Προαστιακό.

Η κατάσταση τους σταθμού ήταν μέτρια. Ούτε βρώμικο τον έλεγες ούτε καθαρό. Κατέβηκα στην αποβάθρα και περίμενα το τρένο. Υπήρχε τηλεματική που έγραφε τις αναμονές και άδραξα την ευκαιρία να βγάλω μερικές φωτογραφίες από το σταθμό.

Το τρένο έφτασα και πραγματικά για πρώτη φορά μέσα στην ημέρα, εντυπωσιάστηκα.

Αυτή την εποχή ο Προαστιακός έχει καλύψει τα τρένα του διαφημίζοντας την ΔΕΗ και η εικόνα είναι κυριολεκτικά εντυπωσιακή. Μπήκα μέσα και η εικόνα ήταν ακόμα καλύτερη. Κλιματισμός, πλήρη ηχομόνωση, επιβάτες αναπαυτικά καθισμένοι. Πράγματι τα Siemens Desiro είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η Αθήνα από τα μέσα μαζικής μεταφοράς που διαθέτει.

Εκεί πραγματικά λυπήθηκα που ενώ έχουν δαπανηθεί περισσότερα από 500εκ.ευρώ για τον Προαστιακό η πόλη να στερείται τις υπηρεσίες του καθώς στην πραγματικότητα ο Προαστιακός λειτουργεί κανονικά μόνο στον άξονα Αεροδρόμιο-Κιάτο με πλήρη ηλεκτροκίνηση.

Όταν έφτασα στον προορισμό μου κατέβηκα και συναντήθηκα με μία κυρία έξω από ένα ανελκυστήρα. Μου λέει «ευτυχώς αυτό λειτουργεί, έχω πρόβλημα με τα πόδια μου και δυσκολεύομαι να ανέβω 2 ορόφους με τα πόδια. Στο Κορωπί δεν λειτουργεί τίποτα!»

Πρόλαβα να τραβήξω μερικές φωτογραφίες ακόμα και ανέβηκα. Τελικά η μετακίνηση στην Αθήνα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς παραμένει μία περιπέτεια με πολλά χρώματα αλλά οι υπηρεσίες παραμένουν υποβαθμισμένες και δεν αντιπροσωπεύουν το πραγματικό πρόσωπο που θα μπορούσε να διαθέτει η πρωτεύουσα.

Θα ήθελα να αναφερθώ λίγο στους οδηγούς των μέσων που εγώ χρησιμοποίησα. Και στα δύο λεωφορεία ήταν εξυπηρετικοί, περίμεναν επιβάτες που έτρεχαν να προλάβουν να επιβιβαστούν, έδιναν πληροφορίες ενώ και στον Προαστιακό ήταν το ίδιο επαγγελματίες.

Αυτό μου δημιούργησε ικανοποίηση γιατί η εικόνα των μέσων είναι ΚΑΙ οι οδηγοί τους. Έτσι δεν είναι;

Καλή εβδομάδα σε όλους

Νίκος Καραγιάννης