Δεσμεύσεις ότι η κυβέρνηση θα κάνει ό, τι χρειαστεί προκειμένου να «ανοίξει» μέχρι την επόμενη χρονιά η αγορά των τουριστικών λεωφορείων έδωσε ο υπουργός Ανάπτυξης, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων.
Σάββατο 11 Αυγούστου 2012
Απεργία της ΕΑΣ με λεωφορειούχους να δουλεύουν! (ΦΩΤΟ - VIDEO)
Σας παρουσιάζουμε οκτώ σπάνια καρέ από την απεργία που κήρυξαν ξαφνικά οι οδηγοί της Επιχειρήσεως Αστικών Συγκοινωνιών το πρωί της Τετάρτης 27 Αυγούστου 1980, οπότε και παρέλυσε η Αθήνα.
Ήδη κυκλοφορούσαν τα πρώτα Ikarus της ΕΑΣ μαζί με τα οχήματα της πρώην ΑΣΠΑ στην Αθήνα ενώ είχε αρχίσει η σταδιακή απόσυρση των ιδιωτικών λεωφορείων του κατηργηθέντος ΕΚΤΕΛ, τα οποία χρησιμοποιούνταν ως "μισθωμένα οχήματα". Σύμφωνα με τον οδηγό του τότε 5ου κλιμακίου κ. Ν. Σφακιανού, αυτή η απεργία ήταν η τελευταία προσπάθεια που έκαναν οι λεωφορειούχοι να μεταπείσουν την κυβέρνηση του Γεωργίου Ράλλη σχετικώς με την κρατικοποίηση των συγκοινωνιών.
Σε μια ένδειξη καλή θέλησης μάλιστα, πολλοί από τους παλιούς λεωρειούχους έσπευσαν να ξαναπιάσουν το βολάν και χρησιμοποίησαν κάθε διαθέσιμο ανθρώπινο πόρο από τα κλιμάκια του ΕΚΤΕΛ. "Ακόμα και εισπράκτορες ή φύλακες που είχαν Δ' κατηγορίας δίπλωμα ή στρατιωτικό ανέβηκαν εκείνη την ημέρα στα οχήματα", θυμάται ο κ. Σφακιανός.
Τα ρεπορτάζ των εφημερίδων εκείνης της ημέρας διαπιστώνουν απίστευτη ταλαιπωρία των επιβατών,παρά και τον απεργοσπαστικό μηχανισμό που λειτούργησε από την πρώην ΑΣΠΑ σε Βοτανικό και Ελληνικό. Επίσης, για πρώτη φορά στα χρονικά σημειώθηκε κυκλοφοριακή συμφόρηση από το Πολεμικό Μουσείο μέχρι την Πανεπιστημίου με αποτέλεσμα να κινητοποιηθεί όλη η διαθέσιμη δύναμη τροχονόμων Αθηνών.
Και κάτι που έγινε συνήθεια των οδηγών και ιδιοκτητών ταξί τα επόμενα χρόνια: Με πρόσχημα την εξυπηρέτηση των επιβατών δεν τήρησαν τη σύσταση της Τροχαίας για μονές κούρσες. Μόνο που τα ταξί τότε, κόντευαν να μετατραπούν σε λεωφορεία και με ευτράπελα που έδωσαν αφορμή να τα καυτηριάσει ο Χάρρυ Κλυν στις ταινίες του.
Δείτε το βίντεο εδώ:
Κάντε κλικ και στις φωτογραφίες εδώ:
 |
| Στις αφετηρίες της οδού Όθωνος ένα Scania Vabis Ρεντούμη κι ένα Mercedes Βιαμάξ, χωρίς μάσκες για να ψύχεται καλύτερα το ψυγείο των λεωφορείων και να αντέξουν τα πολλά δρομολόγια... |
 |
| Χρησιμοποιήθηκε απεργοσπαστικός μηχανισμός από οδηγούς της πρώην ΑΣΠΑ που "καβάλησαν" τα Ikarus. ΠΡΟΣΟΧΗ στη λεπτομέρεια πίσω αριστερά, με το Mercedes Βιαμάξ του 2ου ΚΤΕΛ να μπαίνει στις αφετηρίες της οδού Ακαδημίας. |
 |
| Χτυποκάρδια στο καρέ! Ένα κατοστάρι Scania Vabis Ρεντούμη, πιθανώς το 2/314, μπροστά από το ανακατασκευασμένο Scania Vabis B71 με αμάξωμα Μαυρουδή που έχει περισώσει σε άλλο στιγμιότυπο, λίγο πριν από το τέλος της ζωής του, ο αείμνηστος Δημήτρης Κουτελίδης |
 |
| Αυτή είναι η χαρά του ερευνητή των συγκοινωνιών με τόσα κουκλιά συγκεντρωμένα στις παλιές αφετηρίες της Ακαδημίας. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας, το πρώτο είναι το Scania Vabis Β71 Ταγκαλάκη που μετασκευάστηκε (αλλοιώνοντας τα όμορφα χαρακτηριστικά του αρχικού κατασκευαστή του), ακολουθεί κλασικός Ταγκαλάκης, μετά τρίτος είναι Ρεντούμης και τέταρτος άλλος ένας Ταγκαλάκης. Από τα έξι τα τέσσερα πρώτα πρέπει να είναι Scania ενώ το τελευταίο έχει γραμμές Wetter και είναι Mercedes Biamax. |
 |
| Οι τότε αφετηρίες του Ψυχικού από ψηλά ενώ στρίβει (προερχόμενο από Χολαργό ή Παπάγου) ένα κατοστάρι. |
 |
| Το επόμενο καρέ δείχνει καλύτερα το κατοστάρι. |
 |
| Καρέ από την λεωφόρο βασιλίσσης Σοφίας στο οποίο φαίνεται λεωφορείο κατασκευής Ταγκαλάκη, κατά πάσα πιθανότητα Volvo. |
 |
| Στο ύψος της Μουρούζη κατοστάρια, Ikarus και χαμός από αυτοκίνητα. Εντύπωση προκαλεί η χειμερινή στολή του τροχονόμου ενώ υποτίθεται πως είναι τραβηγμένο στα τέλη Αυγούστου 1980. |
Τρίτη 7 Αυγούστου 2012
Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς στο μετρό της Αθήνας
Όσο η ζωή δυσκολεύει, οι ζωντανοί λιγοστεύουν.
Μια μαρτυρία από το μετρό της Αθήνας...Άνοιξα τα μάτια λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό συμβαίνει τις μέρες του άγχους. Πρώτη σκέψη της ημέρας ‘δεν έχω πληρώσει τη δεη’. Γαμώ τη δεή, η επόμενη σκέψη. Το αντίδοτο του άγχους κοιμάται δίπλα μου. Ευτυχώς. Μέχρι να φτάσω στο μετρό η δεη έχει γίνει μια δουλειά που θα ταχτοποιήσω αύριο.
Μπαίνω στο μετρό. Αλλάζω γραμμή στο Σύνταγμα και μπαίνω στο βαγόνι που με οδηγεί στον τελικό προορισμό. Μόλις που πρόλαβα να βρω τη γωνιά μου και να βγάλω το βιβλίο, μια σπαρακτική φωνή από δίπλα επαναλαμβάνει ‘Δε μπορώ να πάρω ανάσα’, ΄Χάνομαι’. Είναι μια γυναίκα γύρω στα 40 με τα ρούχα της δουλειάς. Έχει ιδρώσει, το βλέμμα της φανερώνει απελπισία, δε μπορεί να πάρει ανάσα. Παθαίνει έμφραγμα, κρίση πανικού, τι συμβαίνει; Οι διπλανοί της δεν την κοιτάνε καν. Την πλησιάζω. Δεν κουνιέται κανείς.
Μόνο εγώ την ακούω ρε; Τι γίνεται;
Στη διαδρομή μέχρι την επόμενη στάση, φωνάζει σπαρακτικά πως δεν έχει ανάσα. Κουνάει τα χέρια της για να κάνει αέρα στο πρόσωπο της. Σηκώνεται όρθια, το σώμα της έχει μια κλίση προς τα πάνω σαν να προσπαθεί να βγει πάνω από όλους μας, για να αναπνεύσει.
Δε νιώθετε ρε σείς την απελπισία της;
Η οδηγός του μετρό έρχεται στο βαγόνι μας και με πολύ αυστηρό ύφος της λέει ‘ Σας παρακαλώ κυρία μου, περάστε έξω’. Δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, γιατί της μιλάει έτσι, τι έκανε λάθος; Τη βοηθάω να βγει έξω. Την ώρα που βγαίνει φωνάζει ‘Είχε σταματήσει για χρόνια. Με έχει πιάσει κρίση πανικού. Χάνομαι’. Ζητάει απελπισμένα ένα μπουκάλι νερό. Το ξέρω ότι δεν έχω στην τσάντα, αλλά κοιτάω. Δε ξέρω τι να κάνω. Ένα μπουκάλι νερό ρε σεις. Ο χρόνος έχει παγώσει στην αποβάθρα. Στην απόλυτη ησυχία μια γυναίκα φωνάζει την απελπισία της. Δε μπορεί να αναπνεύσει. Την ακούτε;
Γιατί κοιτάτε όλοι έτσι; Τι έχετε πάθει ρε; Τι σας συμβαίνει;
Ένας ζωντανός ανάμεσα τους της ρίχνει ένα μπουκάλι νερό στα μαλλιά, μια άλλη ζωντανή της δίνει οδηγίες για βαθιές ανάσες. Συνέρχεται. Ηρεμεί. Η ανάσα της κοπάζει, αλλάζει το βλέμμα της. Ζητάει συγνώμη.
Σας ζητάει συγνώμη ρε.
Πλησιάζει το βαγόνι, κάνει να ξαναμπεί. Δυο γυναίκες γύρω στα 60 δεν την αφήνουν. Απαγορεύεται να μπεις της λένε. Η κοπέλα που την είχε βοηθήσει νωρίτερα κι εγώ από λίγο πιο πίσω τους απαντάμε. Τι σημαίνει απαγορεύεται; Οι πόρτες κλείνουν, η γυναίκα μένει απέξω, το μετρό φεύγει.
Τι συμβαίνει; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος εδώ μέσα ή έχετε πεθάνει όλοι ρε σεις;
Κλαίω. Δεν είναι μόνο η απελπισία της και τα σπαρακτικά της λόγια που με έχουν λυγίσει. Είναι που δεν υπάρχουν ζωντανοί. Τι έχουν πάθει; Δε μπορώ να συγκρατήσω με τίποτα τα δάκρυα μου. Τα σκουπίζω. Ό άντρας δίπλα μου με κοιτάει.
Τι με κοιτάς ρε; Κι αυτό σου φαίνεται περίεργο; Νιώθεις ρε;
Κι άλλος ένας ζωντανός, γύρω στα 60, κλαίει κι αυτός. Δεν προλαβαίνω να τα μαζέψω και πέφτουν κι άλλα. Κλαίμε εμείς για σας, τρέχουμε εμείς για σας. Για σας, τα ζόμπι με τις ωτοασπίδες που αγχώνεστε να φτάσετε στη δουλειά σας. Που κοιτάνε παγωμένοι, που μπροστά στην απελπισία του άλλου μάθατε μόνο να παγώνετε. Δε σκεφτήκατε σε καμία στιγμή άραγε πως θα μπορούσατε να είστε εσείς στη θέση της; Δε ξέρω πως τα καταφέρνετε.
Βγαίνω από το μετρό. Θέλω να μιλήσω σε έναν ζωντανό. Τα λέω. Κλαίω. Πρώτα μια περιγραφή, μετά η στεναχώρια και τα δε θέλω να ζω εδώ, κωλοέλληνες.
Εδώ, η ζωή δυσκολεύει. Νομίζεις πως θα την αντέξεις, από τη μία σκέφτεσαι πως εσύ πρέπει να συνεχίσεις να είσαι αυτός που θα βοηθήσεις τη γυναίκα που χάνεται και από την άλλη δεν αντέχεις άλλο να τους κοιτάς όλους αυτούς τους παγωμένους. Τους αδιάφορα παγωμένους.
Καθώς έμπαινα στο γραφείο, με έπιασα να φωνάζω σιωπηλά αυτά που δεν είπα στην 60άρα με το απαγορεύεται. Πόσα ‘εσείς μας φέρατε ως εδώ’ να επανέλαβα άραγε.
Την ξέρω την κρίση πανικού. Είναι μια σκέτη φρίκη. Ωμή απελπισία που σου κόβει την ανάσα. Αυτό που σε πεθαίνει όμως δεν είναι αυτό. Θάνατος είναι αυτά τα εκατοντάδες όρθια και καθιστά ζόμπι που παρακολουθούσαν. Τα σώματα τους έχουν παγώσει από το θάνατο.
Η μόνη με ζεστό ακόμα χνώτο φώναζε ‘χάνομαι’ και 4-5 ζωντανοί της κρατούσαν το χέρι.
Αυτοί, οι μόνοι ζεστοί.
Μια μαρτυρία από το μετρό της Αθήνας...Άνοιξα τα μάτια λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό συμβαίνει τις μέρες του άγχους. Πρώτη σκέψη της ημέρας ‘δεν έχω πληρώσει τη δεη’. Γαμώ τη δεή, η επόμενη σκέψη. Το αντίδοτο του άγχους κοιμάται δίπλα μου. Ευτυχώς. Μέχρι να φτάσω στο μετρό η δεη έχει γίνει μια δουλειά που θα ταχτοποιήσω αύριο.Μπαίνω στο μετρό. Αλλάζω γραμμή στο Σύνταγμα και μπαίνω στο βαγόνι που με οδηγεί στον τελικό προορισμό. Μόλις που πρόλαβα να βρω τη γωνιά μου και να βγάλω το βιβλίο, μια σπαρακτική φωνή από δίπλα επαναλαμβάνει ‘Δε μπορώ να πάρω ανάσα’, ΄Χάνομαι’. Είναι μια γυναίκα γύρω στα 40 με τα ρούχα της δουλειάς. Έχει ιδρώσει, το βλέμμα της φανερώνει απελπισία, δε μπορεί να πάρει ανάσα. Παθαίνει έμφραγμα, κρίση πανικού, τι συμβαίνει; Οι διπλανοί της δεν την κοιτάνε καν. Την πλησιάζω. Δεν κουνιέται κανείς.
Μόνο εγώ την ακούω ρε; Τι γίνεται;
Στη διαδρομή μέχρι την επόμενη στάση, φωνάζει σπαρακτικά πως δεν έχει ανάσα. Κουνάει τα χέρια της για να κάνει αέρα στο πρόσωπο της. Σηκώνεται όρθια, το σώμα της έχει μια κλίση προς τα πάνω σαν να προσπαθεί να βγει πάνω από όλους μας, για να αναπνεύσει.
Δε νιώθετε ρε σείς την απελπισία της;
Η οδηγός του μετρό έρχεται στο βαγόνι μας και με πολύ αυστηρό ύφος της λέει ‘ Σας παρακαλώ κυρία μου, περάστε έξω’. Δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, γιατί της μιλάει έτσι, τι έκανε λάθος; Τη βοηθάω να βγει έξω. Την ώρα που βγαίνει φωνάζει ‘Είχε σταματήσει για χρόνια. Με έχει πιάσει κρίση πανικού. Χάνομαι’. Ζητάει απελπισμένα ένα μπουκάλι νερό. Το ξέρω ότι δεν έχω στην τσάντα, αλλά κοιτάω. Δε ξέρω τι να κάνω. Ένα μπουκάλι νερό ρε σεις. Ο χρόνος έχει παγώσει στην αποβάθρα. Στην απόλυτη ησυχία μια γυναίκα φωνάζει την απελπισία της. Δε μπορεί να αναπνεύσει. Την ακούτε;
Γιατί κοιτάτε όλοι έτσι; Τι έχετε πάθει ρε; Τι σας συμβαίνει;
Ένας ζωντανός ανάμεσα τους της ρίχνει ένα μπουκάλι νερό στα μαλλιά, μια άλλη ζωντανή της δίνει οδηγίες για βαθιές ανάσες. Συνέρχεται. Ηρεμεί. Η ανάσα της κοπάζει, αλλάζει το βλέμμα της. Ζητάει συγνώμη.
Σας ζητάει συγνώμη ρε.
Πλησιάζει το βαγόνι, κάνει να ξαναμπεί. Δυο γυναίκες γύρω στα 60 δεν την αφήνουν. Απαγορεύεται να μπεις της λένε. Η κοπέλα που την είχε βοηθήσει νωρίτερα κι εγώ από λίγο πιο πίσω τους απαντάμε. Τι σημαίνει απαγορεύεται; Οι πόρτες κλείνουν, η γυναίκα μένει απέξω, το μετρό φεύγει.
Τι συμβαίνει; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος εδώ μέσα ή έχετε πεθάνει όλοι ρε σεις;
Κλαίω. Δεν είναι μόνο η απελπισία της και τα σπαρακτικά της λόγια που με έχουν λυγίσει. Είναι που δεν υπάρχουν ζωντανοί. Τι έχουν πάθει; Δε μπορώ να συγκρατήσω με τίποτα τα δάκρυα μου. Τα σκουπίζω. Ό άντρας δίπλα μου με κοιτάει.
Τι με κοιτάς ρε; Κι αυτό σου φαίνεται περίεργο; Νιώθεις ρε;
Κι άλλος ένας ζωντανός, γύρω στα 60, κλαίει κι αυτός. Δεν προλαβαίνω να τα μαζέψω και πέφτουν κι άλλα. Κλαίμε εμείς για σας, τρέχουμε εμείς για σας. Για σας, τα ζόμπι με τις ωτοασπίδες που αγχώνεστε να φτάσετε στη δουλειά σας. Που κοιτάνε παγωμένοι, που μπροστά στην απελπισία του άλλου μάθατε μόνο να παγώνετε. Δε σκεφτήκατε σε καμία στιγμή άραγε πως θα μπορούσατε να είστε εσείς στη θέση της; Δε ξέρω πως τα καταφέρνετε.
Βγαίνω από το μετρό. Θέλω να μιλήσω σε έναν ζωντανό. Τα λέω. Κλαίω. Πρώτα μια περιγραφή, μετά η στεναχώρια και τα δε θέλω να ζω εδώ, κωλοέλληνες.
Εδώ, η ζωή δυσκολεύει. Νομίζεις πως θα την αντέξεις, από τη μία σκέφτεσαι πως εσύ πρέπει να συνεχίσεις να είσαι αυτός που θα βοηθήσεις τη γυναίκα που χάνεται και από την άλλη δεν αντέχεις άλλο να τους κοιτάς όλους αυτούς τους παγωμένους. Τους αδιάφορα παγωμένους.
Καθώς έμπαινα στο γραφείο, με έπιασα να φωνάζω σιωπηλά αυτά που δεν είπα στην 60άρα με το απαγορεύεται. Πόσα ‘εσείς μας φέρατε ως εδώ’ να επανέλαβα άραγε.
Την ξέρω την κρίση πανικού. Είναι μια σκέτη φρίκη. Ωμή απελπισία που σου κόβει την ανάσα. Αυτό που σε πεθαίνει όμως δεν είναι αυτό. Θάνατος είναι αυτά τα εκατοντάδες όρθια και καθιστά ζόμπι που παρακολουθούσαν. Τα σώματα τους έχουν παγώσει από το θάνατο.
Η μόνη με ζεστό ακόμα χνώτο φώναζε ‘χάνομαι’ και 4-5 ζωντανοί της κρατούσαν το χέρι.
Αυτοί, οι μόνοι ζεστοί.
Τα οδικά έργα θα δημιουργήσουν 60.000 θέσεις εργασίας - απελευθέρωση των ΚΤΕΛ
Ο υπουργός Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκης παρουσίασε τις προτεραιότητες από το νέο του πόστο, που περιλαμβάνουν επίσης την επιτάχυνση της απορρόφησης κονδυλίων του ΕΣΠΑ, τις ιδιωτικοποιήσεις με προεξάρχουσα την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, τον νέο αναπτυξιακό νόμο, την κατάρτιση εθνικής εξαγωγικής στρατηγικής, αλλά και το «άνοιγμα» των υπεραστικών οδικών μεταφορών
Σάββατο 4 Αυγούστου 2012
Κυκλοφοριακές ρυθμίσεις ισχύουν από την Πέμπτη 3/8/2012 και μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου
Συγκεκριμένα θα πραγματοποιηθεί προσωρινή, τμηματική και ανά μία λωρίδα διακοπή της κυκλοφορίας των οχημάτων στους εξής δρόμους:
Μικραίνει το εργοτάξιο στο σταθμό ΑΝΑΛΗΨΗ, ανάσα για την πόλη
Μικραίνει το εργοτάξιο στο σταθμό ΑΝΑΛΗΨΗ, ανάσα για την πόλη
Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012
To 2015 η πλήρης απελευθέρωση των ΚΤΕΛ στην Ελλάδα
Κανονικά η απελευθέρωση της αγοράς είχε προγραμματιστεί για το 2019
4 χρόνια νωρίτερα θα έρθει η απελευθέρωση των υπεραστικών επιβατικών οδικών μεταφορών, κοινώς των ΚΤΕΛ,όπως ο Υπουργός Ανάπτυξης και Υποδομών, Κωστής Χατζηδάκης, ανακοίνωσε σχετικά στη σημερινή συνέντευξη τύπου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)